İlk turda Erdoğan?ın hedefi, olursa yüzde 50?yi geçmek. Demirtaş?ın hedefi ise İhsanoğlu?nu zorlamak, mümkünse geçmek. CHP yine ikinciliğe razı bir görüntü çiziyor.
İlk turda Erdoğan?ın hedefi, olursa yüzde 50?yi geçmek. Demirtaş?ın hedefi ise İhsanoğlu?nu zorlamak, mümkünse geçmek. CHP yine ikinciliğe razı bir görüntü çiziyor.
Memlekette her şey derme çatma olduğundan, dahası en az bir otuz yıldır bunun böyle olması memleketin bizatihi işleyiş şekli haline geldiğinden, yeni bir kavram ortaya…
Radikal?de olan şeyin adı ?dijitale geçiş? filan değil. Radikal patronajı yalnızca prestijli bir markayı elinde tutup, o markayla fason üretime geçiyor.
Hayır, sıklıkla iddia edildiğinin aksine şu anda uğraştığımız otokratik rejimin gelişini ulusalcılar da göremedi. Göremezlerdi de.
UEFA, FIFA ve IOC gibi kurumlar tam anlamıyla rant cennetleri. Bu kurumlar, yayın gelirleri ve sponsorluklardan gelen, çoğu vergiden muaf milyonlarca dolarla oynuyor.
Tarihte iyiyle kötü arasında bölünen ülke olmuş mudur, bilemiyorum. Biz çoktan bölündük onu biliyorum.
Şu an sistem dışındakilerin bir şansının olabilmesi için taktiksel olarak; AKP’nin elindeki gücün kırılması, paylaşılması, sisteme yeni aktörlerin eklenmesi gerekiyor.
Bu yazıyı 22 Mart 2014 tarihinde, yani yerel seçimlerden sekiz gün önce yazıyorum. Eleştirimi yazmak için seçim sonucu beklemek istemedim, çünkü seçim sonuçlarının fikirlerimi etkilemesinden çekindim.
Gezi’nin fay hattı aslında buradan geçiyordu. Erdoğanizm, iyi yetişmiş koca bir kuşağı ziyan etmiş, üstelik onların zamanın ruhunun da etkisiyle politize olduğunu okuyamamıştı. Gezi zamanı plazalarda, özel ve devlet üniversitelerinde birden bire artan eylemlilik, aslında hayalleri yıkılan bir kuşağın isyanıydı.
AKP ve Cemaat?in birbirleriyle yeni medya araçları üzerinden hesap görme çabası, o kadar da iyi bir fikirmiş gibi gözükmüyor. Bu, tropik bir ülkenin iki güreşçisinin kozlarını buz pistinde paylaşmak istemesi gibi bir şey. Kaçınılmaz olarak kayıp düşüyor, kendilerini zaman zaman komik durumlara düşürüyorlar.